Życzenia

Z okazji Nowego Roku chciałabym wszystkim czytelnikom  życzyć wszystkiego co najlepsze!

Przede wszystkim: żebyście nigdy nie przestawali marzyć! Ale także, aby wszelkie przedsięwzięcia, małe i duże, nie pozostawały tylko w sferze planów - byście mieli odwagę codziennie je realizować. 

Życzę wam również, abyście pamiętali, że bardzo często szczęście jest naszym wyborem. Dlatego miejcie oczy otwarte na otaczające was piękno i dobro i bądźcie wdzięczni za choćby najmniejsze ich przejawy.

Z tego miejsca chciałam także podziękować wszystkim, którzy nieustannie we mnie wierzyli, a także ze mną podróżowali, szczególnie tym niewymienionym wcześniej na blogu (Ala, Monika, Marysia, Padża, Julia, Mateusz i Wojtek – to naprawdę budujące, że ze mną wytrzymaliście!), a także „wiernym fanom”, którzy potrafili obudzić mnie o 7 rano, pytając „Czemu śpisz, skoro nie ma nowego wpisu na blogu?!” (tak! Tomek, Krzysiu i Mateusz – to o was piszę!).

To dzięki  wsparciu moich przyjaciół, rodziny i znajomych, rok 2017 przejdzie do historii jako jeden z piękniejszych w moim życiu.

Barcelona

Wszyscy znamy powiedzenie o rzuceniu wszystkiego i wyjechaniu w Bieszczady.
W Bieszczadach nie byłam (jeszcze!), za to raz na jakiś czas rzeczywiście rzucam wszystko, skrupulatnie liczę oszczędności, zastanawiam się co zrobić, żeby procentowa zawartość walizki nie przypominała paczki chipsów (nie lubię, gdy jest dużo miejsca, bo wszystko się kołacze w środku), po czym ruszam w świat. Czemu?

Pomysłów jest wiele: od teorii mojej babci o robaczkach w pewnej zacnej części ciała, przez które nie mogę usiedzieć w miejscu (mit obalony); aż do wzniosłych konceptów, że idę za radą mojego taty, który często gdy zapominałam zgasić światła w pokoju mówił: „Idź i sprawdź, czemu tam Cię nie ma”. Tym razem sprawdziłam czemu nie ma mnie w Barcelonie i doprawdy nie znalazłam żadnej logicznej odpowiedzi.

Miasto pełne muzyki, orientalnych smaków, niebanalnej architektury, ogromnych przestrzeni, ciekawej historii, smakowitych zapachów, nasyconych kolorów, słonecznego blasku i równie promiennych uśmiechów. Cóż… jak to pisał Carlos Ruiz Zafón:

To miasto ma czarodziejską moc. Zanim się człowiek obejrzy, wejdzie mu pod skórę i skradnie duszę.

 

A więc stało się! Jestem bezdusznym człowiekiem i wcale się tego nie wstydzę!

A co robi człowiek, który próbuje duszę uratować? Oczywiście idzie do kościoła! Przecież jak trwoga to do Boga (no może nie tylko wtedy ;) ). Niestety trafiło na las zwany przez niektórych - "Sagrada Familia", do tego słoneczny poranek (ach te witraże!), najczyściej śpiewający chór na świecie, mój ulubiony mszał i kazanie w stylu księdza Popiełuszki. Tego już było za wiele! Wpadłam po uszy! Miłość od pierwszego wejrzenia. Nic nie poradzę...

Podobno Gaudi mawiał, że światło jest najlepszym malarzem.

Każdy filar, ornament czy detal ma tu swoją symbolikę. I chyba to w Barcelonie jest najwspanialsze: dbałość o szczegóły. Kreatywność i troska o piękno jest tu widoczna wszędzie: od ogromnych bazylik, po płytki chodnikowe. Jednocześnie nic tu nie jest sztywne i nadęte. Naturalny artyzm wypływający prosto z duszy.

Wracając do hostelu zadzwoniłam do Piotrka:
- Już prawie jestem, tylko muszę minąć tę demonstrację.
- Nie mijaj. Jestem w środku.

      To co zaobserwowałam tamtego dnia na ulicy spowodowało u mnie szok kulturowy. Ogromna demonstracja. Tysiące mieszkańców Barcelony na ulicy. Poprzedniego dnia zawieszono autonomię Katalonii. Tymczasem ludzie prosili mnie o zrobienie im zdjęć, a reszta tańczyła, wykrzykując: „¡Estamos juntos!” /Jesteśmy razem/ i „¡Viva Espanol!” /Niech żyje Hiszpania!/. Wyobrażacie sobie taką sytuację u nas?

Przedzierając się przez tłum w stronę Barrio Gotic, znaleźliśmy najlepszy sok pomarańczowy na świecie. Napój pełen słonecznej słodkości i szczypiącej w brzegi języka kwaskowatości, zapachem przewyższający zarówno nektar jak i ambrozję. Sam sok z pysznymi magdalenas był wstanie sprawić, że ten dzień uznałam za jeden z lepszych w moim życiu, a było dopiero południe!

Kurnik dla kaczuszek?

Każda kolejna chwila napełniała obficie kielich kompletnego spełnienia i zachwytu. La Rambla, kaczuszki, tajemnicze kręte uliczki, a później odkrywanie niebywałej historii miasta: tak samo interesującej, jak i krwawej.

Oczywiście nikt się tego nie spodziewał, ale to siedziba Hiszpańskiej Inkwizycji.

Kilka ciekawostek:

- Katalońska Inkwizycja była powołana przez władze świeckie.
- patronką miasta jest
św.Eulalia, odważna 13- letnia męczennica. Opis jej śmierci i tortur zadawanych przez Rzymian jest wyjątkowo drastyczny i obejmuje toczenie jej ulicami w beczce z pokruszonym szkłem, przypalanie pochodnią, a na końcu ukrzyżowanie. Legendy podają, że tamtego dnia w Barcelonie spadł śnieg aby przykryć jej nagość.
- Gaudi pod koniec swego życia na stałe przeniósł się na plac budowy Sagrady Familii. Był tak skromną i zapracowaną osobą, że nie przykładał zbyt wielkiej wagi do ubioru. Niestety to spowodowało, że nie otrzymał odpowiedniej pomocy i zginął w wyniku obrażeń poniesionych podczas wypadku (został potrącony przez tramwaj).

- zwyczaj mycia chodnika przed swoim domostwem jest czymś naturalnym dla Barcelończyków i ma swój początek u rozkazu Karola Hiszpańskiego, tyrana, który potrafił wtrącić do więzienia za nieschludne prowadzenie gospodarstwa domowego.

Ten sam książę zakazał również nieprzyzwoitego ubioru u kobiet, a mężczyzn z wąsami uważał za niegodnych zaufania.

Akurat z tym ostatnim się zgadzam...

Nasyciwszy głód wiedzy nadszedł czas na bardziej przyziemne potrzeby.

 Później oczywiście spacer.

 

Następny dzień można podsumować jednym słowem: "Gaudi".
Jego geniusz widać było wszędzie. Człowiek idzie sobie niczego nieświadomy ulicą, rozmawia na temat siły Coriolisa, poglądów Sokratesa albo czegoś równie przyziemnego, nagle przystaje i mówi:

O! Tu też był!

 Po drodze do Parku Guell obejrzeliśmy najlepszy mecz w Barcelonie!

Oczywiście grano w kule.

Bajkowe miasto, pełne wizji i rozmachu jednego niesamowicie skromnego i dobrego człowieka.


Na koniec dnia pełnego atrakcji mała Zuzia miała problemy z zaśnięciem, więc opowiedziano jej bajkę:
 - Dawno, dawno temu… Albo nie tak dawno, pewnego słonecznego dnia, Zuzia malowała kamienicę w impresjonistycznym świetle księżyca.

- Słonecznego dnia przy świetle księżyca?!

Jak widać czepiam się straszliwie, ale bajka była dobra, bo tej nocy śniło mi się, że jeździłam na gigantycznej Gaudiowskiej jaszczurce. Gad miał jednak to do siebie, że gdy tylko musnęły go promienie słoneczne – zamieniał się znowu w kamień. Z tego też powodu, następnego dnia moim głównym środkiem transportu były nogi.

Piotr naprawdę lubi gołąbki, najwidoczniej nie tylko te od mamusi...

La Boqueria - co tu dużo mówić: uczta zmysłów.

Poniżej widać jedno z niewielu zdjęć nadających się do publikacji, na których uwieczniono, jak wylizywałam kubek po shake’u kokosowym. Rozwiany włos, nieprzytomne spojrzenie. Chyba widać, że było dobre.

Potem mogło być już tylko lepiej. Flamenco, czyli właściwie muzyka, która sprawiła, że jestem tym kim jestem. Piękno, miłość, żal, radość, smutek, pasja i namiętność. Zgrany zespół, dobrzy tancerze, nasycone kolory, sok pomarańczowy (i przemycone w torbie od aparatu pralinki!), gitara za niebotyczną kwotę pieniędzy i niesamowity gitarzysta – czego chcieć więcej?

Wracając jedną z głównych ulic Barcelony, przyglądaliśmy się każdej kamienicy z osobna. Każda piękna na swój sposób, w jakiś niesamowity sposób pasowała do tej obok i odkrywała przed nami swoje tajemnice.

 

Ulubiony budynek

Piotrka w Barcelonie?

Taka kamienica obok 

Casa Batllo…

Ofensywę rozpoczęliśmy dnia następnego. 

Veni, vidi, vici!

Po zdobyciu Katalonii, zdążyliśmy jeszcze sprawdzić stan wód, obejrzeć kilka sufitów i porzucać się śnieżkami. Skąd śnieg w Katalonii? Podejrzewam, że z mrożonych krewetek albo ośmiorniczek. Chyba wolę nie wiedzieć…

Kocham sufity, ale trochę szkoda tych Indian co sponsorowali.